Het neoliberalisme is ronduit gevaarlijk op psychologisch vlak. Hier heb ik als
psychoanalyticus recht van spreken, dit is mijn vakgebied. Het is gevaarlijk omdat dit
systeem het slechtste in de mens naar boven haalt en het beste onderdrukt. Dit
gebeurde vooreerst op de werkvloer, maar ondertussen ook ten volle binnen ons
onderwijs, waardoor het zelfs de nieuwe identiteit bepaalt.
De financiële gevechten tussen de euro-landen illustreren wat een neoliberale
meritocratie met mensen doet. Solidariteit wordt een kostbare luxe en moet de plaats
ruimen voor steeds tijdelijke coalities met als voornaamste zorg dat men er meer 3
winst uit haalt dan de anderen. Diepgaande sociale banden met collega’s zijn
daardoor nagenoeg uitgesloten, een emotionele betrokkenheid bij het werk zelf is er
nog nauwelijks en al helemaal niet meer bij het bedrijf of de organisatie. Pesten was
vroeger een probleem op de scholen, nu is het volop aanwezig op de werkvloer, als
een typisch symptoom van onmacht, waarbij de frustraties afgereageerd worden op
de zwaksten. Onderhuids leeft er angst, van faalangst tot ruimere sociale angst voor
die al te bedreigende ander.
Mijn mening:
Ik ben er zeker akkoord mee. Ik vind ook dat elk jaar meer en meer mensen worden gepest. Ik zag het vroeger al veel op school. Waar ze kinderen gewoon zaten uit te maken en pijn te doen. Ik vind dit echt niet kunnen daarvoor zouden ze die personen zwaar moeten straffen. Ik had vroeger en nu niet zoveel besef dat pesten ook gebeurd op het werk. Ik vind dit raar je zou zeggen dat volwassenen veel slimmer zijn dan kinderen, maar soms bewijzen ze wel het tegendeel. Laten we eens paar jaar terug gaan. Die meneer die constant werd gepest door zijn collega's dat hij er psychisch kapot van was. Ik vind dat er hiervoor sancties moeten komen. Kijk maar eens op deze link hoeveel procent mensen er klachten hebben op de werkvloer.
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20110412_143
Het tweede idee van Paul Verhaeghe:
De onvermijdelijke keerzijde hiervan is een groeiende groep die zich mislukt
voelt, meestal reeds vanaf de leeftijd van tien jaar. Loser! Is het voornaamste
scheldwoord vandaag op de speelkoer van de lagere school. Sommige van die
losers komen in opstand, maar het merendeel wordt sociaal angstig, autistiform,
depressief, en nagenoeg altijd hyperconsumerend. Er gaan nu al stemmen op voor
wat men vroegdetectie heet – het woord alleen al, met als belangrijkste argument dat
ingrijpen bij kleuters economisch meer rendabel is. En vorige week (21 jan 2012)
konden we in de krant lezen dat zelfdoding Vlaanderen 600 miljoen euro per jaar
kost, en dat dit een ernstige bedreiging voor de economie wordt. Hoe ziek moet een
maatschappij zijn om zelfdoding uit te drukken als economische kost? Welke graad
van blindheid is er nodig om niet te beseffen dat de zaken omgekeerd liggen: dat
men de onleefbaarheid van een louter economisch gestuurde maatschappij kan
afmeten aan het aantal drop outs, met zelfdoding als meest definitieve vorm
daarvan?
Mijn mening:
Dit vind ik correct. Als je ziet hoeveel kinderen er een probleem hebben met rekenen of schrijven of spreken,... en dan daarvoor of daarop nog eens gepest worden. Ze worden alsmaar dieper in de put geduwd, ze weten niet meer wat ze wel en niet goed doen, elke dag bezig zijn met de gedachten van wat de pesters hebben gezegd,... Ik kan goed begrijpen dat het bij sommige te veel is en dat ze zelfmoord plegen. Ze zijn helemaal kapot van binnen, ze denken dat ze toch niets betekenen voor de wereld, ze zijn liever weg dan elke dag gepest te worden. Ik vind het gewoon verschrikkelijk dat ze mensen dit kunnen aan doen. Wij zouden het eens bij de pesters moeten doen, ze zouden het ook niet leuk vinden. Hier moet gewoon iets aan gedaan worden. Lees dit artikel maar eens, dit gaat over een meisje die zelfmoord pleegde daardoor.
http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnenland/article/detail/1331284/2011/10/10/Tienermeisje-pleegt-zelfmoord-na-pesterijen-op-school.dhtml
Derde idee van Paul Verhaeghe:
Het neoliberalisme als ramp op maatschappelijk vlak. Dit is wetenschappelijk zeer
overtuigend aangetoond. Op dertig jaar tijd zijn de inkomensverschillen in
bijvoorbeeld Groot-Brittannië spectaculair gestegen, zo spectaculair dat de
middenklasse ginder aan het verdwijnen is.
Sociologisch onderzoek van Wilkinson en Pickett toont aan dat er een
perfecte correlatie bestaat tussen de omvang van inkomensverschillen enerzijds en
zo ongeveer alle belangrijke gezondheidsparameters anderzijds. Kort samengevat:
hoe groter de inkomensverschillen in een regio, des te meer mentale stoornissen,
tienerzwangerschappen, kindersterfte, agressie, criminaliteit, drugsgebruik en pillen;
des te lager de gemiddelde levensverwachting, lichamelijke gezondheid,
onderwijsresultaten, sociale mobiliteit en ruimer, de gevoelens van veiligheid en
geluk. Bovendien – en dit zal voor veel mensen zeer verrassend zijn – bovendien
gelden deze resultaten voor alle lagen van de bevolking, en blijven ze niet beperkt tot
de laagste sociale klassen. Voor wie mocht denken dat een dergelijke desastreuze
maatschappelijke evolutie niets te maken heeft met inkomensverschillen en veeleer
een gevolg zijn van de teloorgang van religie en een tekort aan blauw op straat, die
verwijs ik naar de cijfers van het meest religieuze en meest politionele westerse land,
met name de Verenigde Staten. Eén blik op hun statistieken moet volstaan om
verlost te worden van het idee dat we hun voorbeeld moeten volgen. En toch blijven
we gebiologeerd kijken in de lichtbak die alles daarbuiten in duisternis hult.
Mijn mening:
Ik ga akkoord met zijn idee. Ik vind dat je altijd een zeer groot verschil zit tussen arme en rijke mensen. Niet alleen door het uiterlijk maar ook gewoon innerlijk. Je merkt dat arme mensen hun miserie proberen te vergeten door alcohol, drugs enzovoort maar sommige mensen denken enkel dat arme mensen problemen hebben dit is niet waar, iedereen kan iets hebben aan zijn gezondheid, arme mensen kunnen het misschien niet betalen, maar toch worden ze geholpen. Je hoort ook vaak op straat dat andere zeggen van ja het is hun eigen schuld dat ze arm zijn en niets hebben, maar dat is niet bij iedereen zo! Er kan vroeger iets gebeurt zijn waardoor ze al hun geld kwijt zijn. (bijvoorbeeld: Een ziekte bij iemand van de familie en daar alles voor betaalt hebben en nu niets meer hebben) Op de foto's zie je een groot verschil tussen de rijke en arme mensen. Rechts zijn rijke mensen die mega mooi gekleed zijn en links is een moeder met haar kind die op straat woont.
Vierde idee van Paul Verhaeghe:
Het neoliberalisme heeft ondertussen onze identiteit ingekleurd, waardoor het nagenoeg onzichtbaar
geworden is. Vandaar ook het idee dat dit het einde van de geschiedenis zou zijn,
het punt waar we alle ideologieën kunnen opdoeken omdat het neoliberalisme zich
aandient als een weergave van de mens ‘zoals hij is’. De mens is nu eenmaal
egoïstisch en corrupt, zo luidt het, enkel uit op eigen voordeel en genot en altijd in
concurrentie met de ander.
Mijn mening:
Met dit idee ben ik zeker akkoord. Je merkt dit zelfs aan kleine dingen. Mensen worden alsmaar meer egoïstischer, ze doen niets voor anderen, zolang het voor hun goed is, dan zijn ze blij. Het is alsof iedereen een muur rond hun heeft, en hun niets aantrekt van de mensen rondom hen. Bijvoorbeeld in het openbaar vervoer iedereen zet liever zijn tas naast hun dan dat ze plaats maken voor andere mensen. Het is alsof ze geen contact willen met de buitenwereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten