Vragen in verband met lijden en mij

Is er leven na de dood?
Ik denk persoonlijk van wel. Er moet toch iets zijn na het leven? We kunnen toch niet hup gewoon weg zijn. Ik wil ook geloven dat er iets is na de dood, wat dat weet ik niet maar wel iets. Misschien leef je verder in de hemel en kijk je neer op de aarde of misschien leef je verder in iets anders een dier of zo. Er moet gewoon iets zijn na het leven. Daar geloof ik in!

Welke elementen zijn belangrijk in het omgaan met mensen die met lijden en sterven te maken krijgen?
Ik vind dat we eerlijk moeten zijn tegen die persoon. We mogen niet liegen tegen hem/haar. Ze heeft recht op de waarheid, ook al is het niet leuk om te zeggen dat ze een ziekte heeft of dat ze dood gaat. We zijn verplicht om het haar te vertellen. En als de persoon het beseft moeten we gewoon klaar staan voor hem/haar. Bijvoorbeeld als ze nood heeft voor een babbel of als ze het even niet ziet zitten. Dan mogen we haar vooral geen valse hoop geven maar we moeten altijd klaar staan voor hem/haar.

Welke verscheidenheid aan visies merk je op in het omgaan met lijden en dood in verschillende culturen? (deze informatie kan je allemaal vinden op de site: http://www.kuleuven.be/thomas/page/lijden-vragen-en-visies/) 
Hindoe: Omdat het bestaan een eeuwige kringloop is van sterven en geboren worden, maken lijden en dood er volgens hindoes wezenlijk deel van uit. Het heeft dan ook niet veel zin om hierover bedroefd te zijn: “De dood is een zeker feit voor degene die wordt geboren en ook is geboorte zeker voor hen die sterven; het zijn onvermijdelijke zaken die het dus niet verdienen om over te weeklagen.”

Boeddhisme: Volgens de Boeddha is alle lijden het gevolg van gehechtheid en verlangen. Enkel wie verlangt, kan lijden onder het gebrek aan zijn object van verlangen. Dit geldt niet alleen voor ziekte, ouderdom en dood, maar ook voor de vele kleine dingen waar we ons dagelijks aan vastklampen en die een bron worden van ons ongelukkig-zijn. De mens kan pas voldoening bereiken, niet door de werkelijkheid te ontvluchten, maar door deze ten volle te aanvaarden, door overgave aan de realiteit. 

Islam: De dood is voor moslims ook niet het definitieve einde van het bestaan. Het leven op aarde is immers een voorlopige fase, waarna wordt overgegaan naar een volgende fase, het leven na de dood. In het stervensproces mag de moslim zich dan ook niet te veel richten op het leven dat hij achterlaat op aarde. Eerder blikt de gelovige moslim vooruit naar de toekomst, naar het ware leven na de dood.

Humanisme:  Het lijden is zinloos en moet zoveel mogelijk bestreden worden. Wel is het mogelijk dat de mens zelf zin geeft aan zijn lijden, bijvoorbeeld omdat het hem tot nieuwe inzichten heeft gebracht. We kunnen binnen dit beperkte bestek helaas niet dieper ingaan op deze visie, maar vinden die wel raak verwoord terug in deze uitspraak van L. Moulin: “Ongelovig zijn betekent zonder enige restrictie te aanvaarden een kort, precair, ongetwijfeld accidenteel leven te leiden, dat geen andere zin heeft dan die welke men eraan al werkend geeft.


Jodendom en christendom: Joden hebben hun heilige Schrift deels met christenen gemeenschappelijk . Verschillende visies op God en het lijden die we bij christenen terug vinden, vinden we dan ook bij joden terug. God wordt ter verantwoording geroepen. De visie is dat het lijden de wil van God is. Dit kan dan bijvoorbeeld verbonden worden met de zonde van de mens.